Rúnar Júlíusson, sá góði maður, látinn.

Mér brá illa, eins og svo mörgum öðrum, er ég heyrði af ótímabæru láti Rúnars Júlíussonar.

Þrátt fyrir að hann hefði ekki gengið heill til skógar undanfarin ár, var engan bilbug á honum að sjá og hann stóð á vígvelli lífsins fram á hinztu stund.

Ég get ekki annað en fyllst aðdáun er ég hugsa til hans, um leið og hryggðin gagntekur mig.

Ég samhryggist fjölskyldu hans innilega. Þau misstu mikið og eiga erfiða daga framundan meðan flestir sinna daglegu amstri og undirbúa jólin. Ekkert sem maður skrifar eða segir getur deyft sársaukann og tómleikann hjá þeim. Og orðin mega sín lítils gegn sorginni.... En ég hugsa til þeirra.... í máttvana von um að hver falleg og hlý hugsun komist einhvern vegin til skila.

Ég minnist Rúnars sem ákaflega jákvæðs og hressilegs manns. Lífsglöðum og fullum orku og sköpunargáfu.

Minningin um hann mun lifa um ókomin ár. 

Athugasemdir

[Guðni Már Henningsson, 7.12.2008 kl. 01:50]

Elsku Linda, Rúnar er einhver hjartahreinasti maður sem ég hef kynnst, öðlingur og alltaf jákvæður. Blessuð sé minning hans.